هدیه های آسمانی
درس هشتم – دو نامه
انسان موجودی اجتماعی است و برای این که بتواند در کنار دیگران به خوبی زندگی کند، باید رفتار مناسبی داشته باشد و مراقب زبانش باشد؛ زیرا بسیاری از گناهان از زبان سرچشمه میگیرند.
خدا کسانی را که با دیگران به شایستگی رفتار میکنند، دوست دارد.
دروغ، تهمت، غیبت، خبرچینی، عیب جویی از دیگران و دادن لقبهای بد به دیگران، بعضی از گناهانی هستند که مستقیم از زبان سر میزند و گاهی بر اثر خشم، گمان بد و کمک کردن در کارهای بد به یکدیگر سخنانی به زبان میآوریم که خود باعث گناهان دیگر میشود.
خداوند در مورد بعضی از رفتارها به ما تذکر میدهد:
« لا یُسخَرَ قومٌ مِِن قَوٍمٍ ... و لا تَنابََزوا بِالاَلقابِ »
یکدیگر را مسخره نکنید و القاب زشت روی یکدیگر نگذارید. سوره ی حجرات – آیهی 11
« وَ الکاظِمینَ الغَیَظَ و العافینَ عَنِ النََّّاس »
)نیکوکاران کسانی هستند( که خشم خود را فرو میبرند و خطاهای دیگران را میبخشند. سورهی آل عمران – آیه ی 134
« وَ لا تَعاوََنوا عَلََی الاِثِمِ وَ العُدوانِ »
در کارهای بد، به یکدیگر کمک نکنید. سوره ی مائده – آیه ی 2
« یا اَیُّهََا الَّذینَ آمَنُُوا اِجتَنِِبوا کَثیراً مِنَ الظَّنِ اِنََّ بعضَ الظَِّنِ اِثمٌ »
ای کسانی که ایمان آورده اید! از بسیاری از گمانها بپرهیزید؛ چرا که بعضی از گمانها گناه است.
سوره ی حجرات – آیه ی 12
امام صادق )ع:( «بدترین مردم نزد خدا کسی است که مردم از شر زبان او در امان نیستند.» از این کارها دوری کن تا خدا دوستت داشته باشد.